اين روستا از مشرق به روستاي گلّه بان و از مغرب به قوش قیه و از شمال به يكان عليا و از جنوب به ارسي محدود مي شود.
ارتباط اين روستا با يامچي از طريق جاده گله بان مي باشد. ارتفاع آن 1120 متر مي باشد. طول دوره يخبندان حدود 120 روز كه از اواخر آذر ماه شروع و در اواخر فروردين ماه پايان مي يابد. ميزان بارش سالانه 300 ميلي متر باران و 2 متر برف است. اكثريت آنها دامدارند. اراضي آبي آن 100 هكتار و اراضي ديم آن 80 هكتار وسعت دارد. وسعت مراتع طبيعي آن 100 هكتار است.
* قدمت و طوايف و وجه تسميه
از سابقة تشكيل اين روستا بيش از 150 سال نمي گذرد؛ چرا كه مردم اين روستا جزء عشاير كوچنده محسوب مي شدند. ييلاق آنها منطقه كلاخور ورزقان محسوب مي شد و براي قشلاق به اين روستا مي آمدند تا اينكه تصميم مي گيرند براي هميشه در اين قشلاق ماندگار شوند.
اين روستا از سه طايفة اينانلو، شاهسون و قجر )قاجار( تشكيل يافته است. گويش اين طوايف با وجود نزديكي به گله بان به هيچ وجه شباهتي به گويش گله باني ندارد.
مردم اين روستا در 5 ناحيه متمركز شده اند، كه مهمترين آنها اطراف مسجد و ميدان روستا مي باشد در مورد وجه تسميه آن بايد گفت كه اين روستا چون به عنوان قشلاق عشاير بوده دامداري در آن رواج داشته است. اين قشلاق داراي آب و آبگير بوده و در كنار آن درخت و نیزار بسيار مي روئيده است. اين ني ها كه در تركي به آن قميش گفته مي شود در ساخت حصار مورد استفاده قرار مي گرفت و در اين حصارها آغل ساخته و اقدام به دامداري ميكردند _توجه امار اين نوشته ها تقريبي هست